زمانی که روسیه, روسیه شد

پیدایش روسیه:509-1054

 اسلاوها فقط یکی از آخرین اقوامی بودند که از سرزمین حاصلخیز، استپهای وسیع، و رودخانه های فراوان روسیه که
قابل کشتیرانی بود به وجد آمدند، و از باتلاقهای عفن و جنگلهای نفرت انگیز و از نداشتن موانع طبیعی در برابر
تهاجم دشمنان، گرمای تابستان، و سرمای زمستان بسیار اندوهگین شدند. در سواحل باختری و حاشیۀ شمالی
دریای سیاه، یعنی آن صفحاتی از روسیه که کمتر از هر جا غریب نواز بود، یونانیها حتی در قرن هفتم میلادی به
شهرهای زیادی از جمله اولبیا، تانائیس، تئودوسیا، پانتیکاپایون (کرچ) برخورده بودند، و با سکاها (سکوتها) که دور از
کرانه های دریا می زیستند مبارزه و داد و ستد کرده بودند. این بومیان، که به احتمال اصل و نسب ایرانی داشتند،
پاره ای از جنبه های تمدن ایرن و یونان را در وجود خویش جذب کرده بودند. از میان ایشان حتی فیلسوفی
آناخارسیس نام ( 600 ق) برخاست که به آتن رفت و با سولون مباحثه کرد.

روسیه در قرون وسطی

در قرن یازدهم، روسیه جنوبی مقهور قبایلی بود نیمه وحشی مانند کومانها، بلغارها، خزرها، پولووتسیها، پچنگها، ومانند آنها. مابقی روسیه اروپایی به شصت و چهار امیر نشین تقسیم میشد که مهمترین آنها عبارت بودند از کیف،ولینیا، نووگورود، سوزدال، سمولنسک، ریازان، چرنیگوف، و پریاسلاول. اکثر این امیرنشینها برتری کیف را قبولداشتند. یاروسلاو، میهن امیر کیف، هنگام مرگ ( 1054 )، امیرنشینهای مختلف را به نسبت اهمیت میان فرزندانخویش تقسیم کرد: به این معنی که مهمترین این ایالات یعنی کیف را به فرزند بزرگتر واگذاشت; برادران، طبق قراری که میان خود گذاشتند، موافقت کردند که از آن پس هر کدام از امرای مهتر درگذرد، دیگران حق داشتهباشند یک درجه بالاتر بروند، یعنی از ایالت کوچکتر خود به ایالت بزرگتری منتقل شوند.

جنگ کریمه

جنگ کریمه
روسیه پس از شکست دادن ارتش هاى بزرگ ناپلئون در 1814 به قدرت درجه اول نظامى اروپا مبدل شد اما نکته نگران کننده براى قدرت هاى استعمارى فرانسه و انگلیس موفقیت هاى پى درپى این کشور در آسیا بود.شکست هاى ایران، ترکمن ها، عثمانى ها، ازبکان و قرقیزها در آسیاى میانه، قفقاز و جنوب اروپا سبب شده بود تا روس ها به گونه اى خطرناک به مناطق مورد علاقه غرب نزدیک شوند. برنامه انگلیسى ها و فرانسوى ها براى جلوگیرى از پیشروى روس ها به سمت جنوب سبب شد تا در قرن نوزدهم شبه قاره هند، افغانستان، ایران و عثمانى مانند کمربندى مانع پیشروى روس ها شوند.
اما علاقه روس ها به توسعه قلمروى خود بیش از این جدى بود که دولت هاى محلى بتوانندمانع آن شوند.روس ها عثمانی را دولت بیش از اندازه بزرگ و کم تر از اندازه لایق مى دانستند و به خوبى واقف بودند که ارتش عثمانى قادر به دوام آن در برابر ارتش تزار نیست بنابراین پس از دستیابى به مولداوى و والاکیه در 1849 به دنبال دستیابى به سواحل دریاى سیاه که هنوز در اختیار عثمانى بود رفتند.
بهانه روس ها براى آغاز جنگ بسیار خوبى بود آن ها به این دلیل که امتیازات داده شده توسط سلطان عثمانى به مسیحیان کاتولیک درباره ى گذاشتن نشانى در بیت اللحم به مسیحیان ارتودکس شرقى اعطا نشده واحدهاى خود را به سمت جنوب به حرکت در آوردند.