جنگ کریمه

جنگ کریمه
روسیه پس از شکست دادن ارتش هاى بزرگ ناپلئون در 1814 به قدرت درجه اول نظامى اروپا مبدل شد اما نکته نگران کننده براى قدرت هاى استعمارى فرانسه و انگلیس موفقیت هاى پى درپى این کشور در آسیا بود.شکست هاى ایران، ترکمن ها، عثمانى ها، ازبکان و قرقیزها در آسیاى میانه، قفقاز و جنوب اروپا سبب شده بود تا روس ها به گونه اى خطرناک به مناطق مورد علاقه غرب نزدیک شوند. برنامه انگلیسى ها و فرانسوى ها براى جلوگیرى از پیشروى روس ها به سمت جنوب سبب شد تا در قرن نوزدهم شبه قاره هند، افغانستان، ایران و عثمانى مانند کمربندى مانع پیشروى روس ها شوند.
اما علاقه روس ها به توسعه قلمروى خود بیش از این جدى بود که دولت هاى محلى بتوانندمانع آن شوند.روس ها عثمانی را دولت بیش از اندازه بزرگ و کم تر از اندازه لایق مى دانستند و به خوبى واقف بودند که ارتش عثمانى قادر به دوام آن در برابر ارتش تزار نیست بنابراین پس از دستیابى به مولداوى و والاکیه در 1849 به دنبال دستیابى به سواحل دریاى سیاه که هنوز در اختیار عثمانى بود رفتند.
بهانه روس ها براى آغاز جنگ بسیار خوبى بود آن ها به این دلیل که امتیازات داده شده توسط سلطان عثمانى به مسیحیان کاتولیک درباره ى گذاشتن نشانى در بیت اللحم به مسیحیان ارتودکس شرقى اعطا نشده واحدهاى خود را به سمت جنوب به حرکت در آوردند.